Romeo & Juliet

Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006 3. Ζηλεύω άρα ...Αγαπώ;!

Ένα συνηθισμένο απόγευμα:
Juliett:
«Μωρό μου αύριο θα μπορέσεις να κρατήσεις σε παρακαλώ το μωρό να πάω μια βόλτα στην αγορά;»
Romeo:
«Μόνη σου; Να έρθω κι εγώ;»
.......................................................
Ζήλεια! Το σαράκι που τρώει τα σωθικά μας...
Τί είναι αυτό το αδηφάγο συναίσθημα που μας ταλαιπωρεί τόσο; Από πού πηγάζει; Πόσο χρήσιμο είναι; Είμαστε εντελώς ανυπεράσπιστοι στα θελήματά του;
Δε γνωρίζω κανέναν που να μη ζηλεύει ή να μη ζήλευε έστω σε κάποια του σχέση! Τόσο διαδεδομένη πια η ζήλεια; Πώς γίνεται; Αφού όλοι μας λέμε πως βλάπτει...

Κι όμως αγαπημένοι μου φίλοι, αν κοιτάξετε μέσα σας με ειλικρινή διάθεση θα δείτε πως τελικά δεν είναι η ζήλεια αυτή καθ΄αυτή που μας δημιουργεί όλα αυτά τα προβλήματα: ο εαυτός μας & μόνον αυτός είναι! Η ζήλεια από μόνη της, θα έλεγα πως είναι ωφέλιμη, δημιουργική & χρήσιμη μάλιστα. Μας βάζει σε σκέψεις του τύπου: «κι αν ο/η σύντροφός μου με αφήσει γιατί θα ερωτευτεί κάποιον/α άλλο/η;» Μας υπενθυμίζει δηλαδή αυτό το τόσο έντονο συναίσθημα πως με τον άλλο δίπλα μας δεν έχουμε υπογράψει ούτε κανένα συμβόλαιο (δεν είναι αγοραπωλησία η σχέση όπως & ο γάμος φυσικά που είναι απλώς η επισημοποίηση μιας σχέσης) αλλά ούτε & μπορούμε να τον κρατήσουμε με το ζόρι! Εξάλλου πώς είναι δυνατό να αγαπάς κάποιον αλλά να μη τον ζηλεύεις; Αφού η αγάπη η αληθινή πρέπει να εμπεριέχει & τον έρωτα & την καψούρα & το θαυμασμό προς το έτερον ήμισυ! Διαφορετικά δεν είναι αγάπη ερωτική αλλά πατρική/μητρική οπότε η σχέση έχει ουσιαστικά τελειώσει... Είναι όμως ποτέ δυνατό να είσαι ερωτευμένος με το σύντροφό σου & να μην ανησυχείς μη τον χάσεις; Αφού τον βλέπεις σαν ένα αξιοθαύμαστο δημιούργημα, σαν ένα μικρό θησαυρό, λογικό δεν είναι να νιώθεις πως κι άλλοι θα θελήσουν να τον αποκτήσουν;

Το θέμα είναι εμείς τί κάνουμε για να τον κρατήσουμε, για να τον κάνουμε να θέλει να μείνει στη δική μας σχέση! Του δείχνουμε ανά πάσα στιγμή & έμπρακτα την αγάπη μας; Τον κάνουμε να νιώθει «ο άρχοντας της καρδιάς μας»; Του φερόμαστε με τρυφερότητα, γλύκα, του δείχνουμε ερωτική διάθεση; Ή μήπως ξεχνάμε πως το χάδι αγγίζει όχι μόνο το κορμί του ανθρώπου αλλά & την ψυχή του, αναλώνουμε όλη μας τη θετική ενέργεια σε ανούσιους τσακωμούς & τα περιμένουμε όλα από εκείνον/η; Κι αν ο αγαπημένος μας παρεκτρέπεται & διαπράττει κάποια ...αμαρτήματα (ουδείς αλάνθαστος!) εμείς γιατί δε τον βοηθάμε να νιώσει ασφαλής στην αγκαλιά μας & δεν του δείχνουμε με το δικό μας παράδειγμα, υπομονετικά & έξυπνα πως βαζίζει σε λάθος δρόμο;

Προσωπικά πιστεύω πως η ζήλεια αν έχουμε την εξυπνάδα να «τη χειραγωγήσουμε», να την περιορίσουμε, μπορεί να γίνει κινητήριος δύναμη σε μια σχέση! Πώς να το πώ, το αλατοπίπερο, η νοστιμιά & η χάρη της συμβίωσης, το διέξοδο από τη ρουτίνα & τα καθιερωμένα. Αρκεί φυσικά να χρησιμοποιούμε & το μυαλό μας πριν μιλήσουμε ή πριν ενεργήσουμε, να μη ξεχνάμε πως είμαστε όντα σκεπτόμενα άρα προικισμένα κι αυτό είναι μεγάλη υπόθεση! Γιατί να μη μπορούμε να θέσουμε εμείς, εξαρχής τα όρια της ανοχής, της ανεκτικότητας αλλά & του ελέγχου μας πάνω στον αγαπημένο μας; Γιατί αφήνουμε να παρασυρόμαστε από το θυμό, τη φαντασιοπληξία, τον αρνητισμό & να υποφέρουμε χωρίς λόγο & αιτία;
Στο κάτω-κάτω, προτιμάμε τη μιζέρια που στοιχειώνει τις σχέσεις που διέπονται από ζήλεια αρρωστημένη ή τη χαρά & την ευτυχία των υγιών σχέσεων; Εμείς θα αποφασίσουμε με το να σκεφτούμε λίγο πιό ανοιχτά & να δούμε πως με την καταπίεση & το διαρκή έλεγχο το μόνο που καταφέρνουμε είναι να πληγώνουμε με τρόπο ανεπανόρθωτο τα συναισθήματα του άλλου όπως & τα δικά μας. Η ελευθερία, το μέγιστο & απόλυτο αγαθό της ζωής μας, όταν εκλείπει από μια σχέση, τότε αυτή δεν μπορεί να αναπτυχθεί, να ανθίσει κι αρχίζει να αργοπεθαίνει... Ενώ από την άλλη, είναι ηλίου φαεινότερον πως όσο κι αν περιορίσουμε ή ελέγξουμε το σύντροφό μας, αν εκείνος έχει τη διάθεση να μας απατήσει, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κάνει!

Οφείλουμε όμως, στον εαυτό μας κυρίως, τώρα που έχουμε τον άλλο πλάι μας, να το εκμεταλλευτούμε για να του δείξουμε πόσο όμορφα μπορούμε να περνάμε οι δυό μας για να τον κάνουμε έτσι να μη θέλει να φύγει από κοντά μας! Αυτό μετράει εξάλλου: το σήμερα, οι στιγμές που τώρα ζούμε!
Έτσι, νομίζω κι εμείς θα αναπτυσσόμαστε μέσα στη σχέση αλλά & ο σύντροφός μας!

Στο διάλογο που σας κατέθεσα στην αρχή, δεν απάντησα, τον κοίταξα απλώς με νόημα... Στα μαγαζιά πήγα φυσικά μόνη μου κι όταν επέστρεψα του είπα πόσο χαρούμενη με κάνει με την εξυπνάδα που αντιμετωπίζει τη σχέση μας & με τον αυτοέλεγχό του! Του υπενθύμισα δε γλυκά πως αφενός είμαι μαζί του από προσωπική επιλογή, αφετέρου πως χωρίς την ελευθερία μου θα μαράζωνα & θα γινόταν έτσι κι εκείνος δυστυχισμένος..!

ΥΓ: Μη νομίζετε πάντως πως δεν έχω ενεργήσει κι εγώ κάποιες φορές το ίδιο παρορμητικά & υποκινούμενη από το ίδιο συναίσθημα... Αφού σας δήλωσα ήδη πως για μένα: ζηλεύω άρα αγαπώ! Ξέρω όμως πως το όριο μέχρι το οποίο επιτρέπω στον εαυτό μου να το δείξει είναι αυτό που καθορίζει την ποιότητα της σχέσης που επιθυμώ...

Ετικέτες RELATION-SHIPS

Posted by ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ :: 3:06 μ.μ. :: 7 comments

Post / Read Comments

---------------oOo---------------