Δεν ξέρω αν έχει δίκιο ή άδικο, ξέρω όμως πως πράγματι, γύρω μου σήμερα βλέπω πάρα πολλές νέες κοπέλες απόλυτες, φρικτά εγωίστριες, ψιλο-αναίσθητες, που το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι να βρουν μια «καλή» δουλειά & ένα «δημιουργημένο» σύζυγο!!! Γυναίκες-Barbie αλλά που έχουν χάσει θαρρείς τη γυναικεία τους υπόσταση, που συμπεριφέρονται σχεδόν υστερικά & εντελώς εγωκεντρικά, σα να είναι οι ίδιες το κέντρο του σύμπαντος. Που δεν τις νιάζει αν με τη συμπεριφορά τους πληγώσουν το σύντροφό τους & τον διώξουν μακριά τους, γιατί ξέρουν (ακριβώς επειδή είναι λιγάκι εμφανίσιμες) πως με μεγάλη ευκολία την επομένη κιόλας θα τον έχουν αντικαταστήσει!
Και απορώ! Κι αναρωτιέμαι: μα πώς είναι δυνατόν; Πώς έχουμε «μεταλλαχτεί»έτσι; Εμείς που γεννάμε παιδιά αγάπης, εμείς που η φύση μας έχει προικίσει με τόση ομορφιά & χάρη, να έχουμε «αλλοιωθεί» εσωτερικά τόσο δραματικά; Δεν μπορούν όλες αυτές οι θλιμμένες (όχι θλιβερές γιατί κι αυτές θύματα της εποχής μας είναι) εκπρόσωποι του γυναικείου φύλου να ανακαλύψουν μέσα τους την αληθινή γυναίκα, να τη χειραγωγήσουν & να την αναδείξουν;

Γυναίκα πράγματι, δε σημαίνει χάδι, τρυφερότητα, νάζι, αγκαλιά & γλύκα; Δε βλέπουν πως αν καταφέρουν να ανακτήσουν τη χαμένη τους θηλυκότητα (γιατί για μένα θηλυκότητα δε σημαίνει απλώς φοράω μια φουστίτσα μινιατούρα ή ένα καυτό μπουστάκι!) τότε οι ίδιες θα καταλήξουν πιό ευτυχισμένες & πιό ολοκληρωμένες; Γιατί να θέλουν να μένουν προσηλωμένες σε τόσο λάθος πρότυπα με αντίτιμο να χάνουν την ουσία της ίδιας τους της ζωής;