Romeo & Juliet

Δευτέρα, Οκτωβρίου 29, 2007 53. Η Άρνηση

Κάποια στιγμή φέτος το καλοκαίρι παρευρισκόμουν σε μια όμορφη παρέα στην οποία ο συζητητής μας ήταν ένας λαμπρός επιστήμονας & άνθρωπος. Διδάκτωρ καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, γλυκύτατος άνθρωπος, τον γνωρίζω 4-5 χρόνια & τον συμπαθώ ιδιαίτερα. Ποτέ μέχρι τότε, όσες φορές βρεθήκαμε δεν έτυχε να συζητήσουμε περί πίστεως & θρησκειών. Αυτή τη φορά όμως & επί τη ευκαιρία της βάφτισης της κορούλας μου (8 Ιουλίου), ο αγαπημένος μου καθηγητής έθιξε το θέμα κρατώντας μια στάση που υπήρξε για μένα έκπληξη: μας παρουσίασε με πάθος τον εαυτό του ως ένθερμο δωδεκαθεϊστή! Άρχισε μάλιστα να μας ξετυλίγει τα πιστεύω του με τόσο ζήλο που εγώ κυριολεκτικά τα έχασα...
Παρακολούθησα τη συζήτηση με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, συμμετείχα ενεργά σ΄αυτή, άκουσα πολλές απόψεις του, τις οποίες βέβαια αργότερα που τις επεξεργάστηκα μέσα μου προσεκτικά δεν μπόρεσα σε καμμία περίπτωση να ενστερνιστώ. Ωστόσο, την μεγάλη έκπληξη για μένα αποτέλεσε ο ίδιος ο εαυτός μου: παρά το ότι όπως έχω πει αρκετές φορές μέσα στα blogs, πιστεύω με όλη μου την ψυχή στις ορθόδοξες διδαχές της εκκλησίας της Ελλάδος, στην Παναγία μας δλδ, στο Χριστό, στο Θεό, στο Άγιο Πνεύμα, με τόσο ζήλο αλλά συνάμα & γλυκύτητα που ο συνομιλητής μου ανέπτυσσε τα δικά του πιστεύω, δεν ξέρω, ντράπηκα(;), πάντως δίστασα να υποστηρίξω κι εγώ τα δικά μου...

Πιθανότατα είχε να κάνει με το ότι ανέκαθεν σέβομαι & παραδέχομαι τους ανθρώπους που ξέρουν να σου μιλάνε καλοτρόπως ακόμη κι όταν διαφωνούνε! Αυτό που λένε πως "ο καλός, ο γλυκός ο λόγος πετυχαίνει πάντα όσα δεν μπορούν να πετύχουν οι φωνές & τα νεύρα" σε μένα έχει πολύ μεγάλη απήχηση, το πιστεύω απόλυτα. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η λογική η δική μου δε συμφωνούσε σχεδόν με τίποτε από όσα άκουγα (πως για παράδειγμα η Παναγία η Τσαμπίκα είναι η θεά Άρτεμης, ή πως υπάρχει ένα σημείο πάνω στο νησί, στο χωριό Ασκληπειό, που αν πηγαίνεις & κάθεσαι για 3 συνεχόμενες μέρες με τον ήλιο να σε χτυπά με συγκεκριμένη κλίση ακτίνων γιατρεύεσαι από όλες τις αρρώστιες...), τα έβρισκα μάλιστα από παρατραβηγμένα μέχρι γελοία κάποια, αλλά παρόλα αυτά δε διαφώνησα! Δεν προέβαλα καμμιά ένσταση, (ίσως & γιατί ο συνομιλητής μας είχε αρχίσει πλέον από το ζήλο του να μονολογεί), δεν προέταξα τα δικά μου πιστεύω, τη δική μου πίστη...
Από την αμέσως επόμενη στιγμή φυσικά ένιωσα τρομερές τύψεις (όχι βέβαια από θρησκοληψία αλλά από λόγους καθαρά συνειδησιακούς), ένιωθα σαν το μαθητή & αρνητή Του Χριστού τον Πέτρο κατά κάποιο τρόπο. Σαν να αρνήθηκα όχι απλά ένα πιστεύω μου μα κάτι πολύ πιό δυνατό, σα να είχα αρνηθεί την ίδια μου την οικογένεια...!

Μετά από μερικές μέρες κανόνισα πάλι μια συνάντηση με τον προαναφερθέντα κύριο, κατά την οποία φρόντισα να ξεδιαλύνω τα πράγματα, με το να του κάνω σαφές πως η δική μου θρησκευτική πίστη είναι μεγάλη αλλά δεν περιλαμβάνει 12 θεούς παρά μόνο Έναν! Ακόμη όμως δεν μπορώ να το πιστέψω & να συγχωρήσω τον εαυτό μου γι΄αυτή του την άρνηση...

Ετικέτες ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΜΕ ΝΟΗΜΑ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Posted by ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ :: 2:27 μ.μ. :: 32 comments

Post / Read Comments

---------------oOo---------------
Σάββατο, Οκτωβρίου 27, 2007 52. Τα όρια

Σήμερα είχα με τον καλό μου τον εξής διάλογο:

"Εγώ:
-Μωρό μου, τώρα που θα βγεις πήγαινε πάρε & ένα ζευγάρι χειμωνιάτικες παντόφλες για σένα, γιατί οι περσινές σου χάλασαν & τις πέταξα. Δερμάτινες να πάρεις καλύτερα!
Εκείνος:
-Μμμμμ, .....ναι, .....άστο καλύτερα, τη Δευτέρα να πάμε μαζί αγάπη μου!"

Τώρα εγώ άδικο έχω να νευριάσω; Όχι σας ρωτάω, εδώ δεν προλαβαίνουμε ούτε στο μπάνιο να πάμε (που λέει ο λόγος), είναι δυνατόν να τρέχω να του διαλέξω ακόμη & τις παντόφλες του;! Έ;
Έχω μείνει λιγάκι άφωνη, ήξερα βέβαια πως η γνώμη μου μετράει πολύ για κείνον, αλλά τόσο πια; Τί στην ευχή, παντόφλες θα πάρει, όχι κανένα κότερο! Και μη νομίσετε πως είναι κανένας τεμπελάκος ή κανένας αδρανής γενικά τύπος, υπερδραστήριος είναι κι αυτός, όλη μέρα δε σταματάει λεπτό! Ε λοιπόν, δεν πρόκειται να πάω, μην με πείτε κακιά, αλλά θα τον αφήσω να φοράει τις καλοκαιρινές μέχρι να δεήσει να το κάνει! Χμ!

Ετικέτες ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, RELATION-SHIPS

Posted by ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ :: 6:13 μ.μ. :: 14 comments

Post / Read Comments

---------------oOo---------------
Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2007 51. Το Μωρό μας κι εγώ (Νο 1)...!

Νομίζω πως διανύω την πιό ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου!!! Σαν γυναίκα & σαν άνθρωπος! Είμαστε υγιείς, έχουμε ένα πανέξυπνο ζουζουνάκι να μας "τρελαίνει", είμαστε πολύ αγαπημένοι!!! Νιώθω τόσο ολοκληρωμένη όσο δεν ένιωθα ποτέ...
Φυσικά & δεν είναι όλα τέλεια. Τρέχουμε όλη μέρα, κοιμόμαστε λιγότερο από ότι θα θέλαμε, έχουμε ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, δεν μπορούμε να κόψουμε (γμτ) το κάπνισμα. Είμαστε όμως τόσο ενωμένοι, τόσο "γεμάτοι", τόσο χαρούμενοι μονίμως, σαν να είναι αυτό το πλασματάκι το αναβολικό μας, η "δόση" μας!!!
Τελικά έχουν δίκιο όσοι είπαν "αν δεν κάνεις παιδιά δεν ξέρεις"... Το λέω εγώ που θυμάμαι καλά πόσο θύμωνα όταν το άκουγα.
Όταν υπάρχει έρωτας αληθινός σε ένα ζευγάρι, που στη συνέχεια έχει μετατραπεί σε αγάπη δυνατή, τίποτε δε συμπληρώνει πιό υπέροχα τη σχέση τους από ένα παιδί...!!! Από έναν τέτοιο Άγγελο!
Όσες θυσίες κι αν χρειάζεται να κάνουμε για τα παιδιά, τόσες κι άλλες τόσες αξίζουν! Είναι λίγες μπροστά σ΄αυτά που μας κάνουν να αισθανθούμε...
Έχω έναν υπέροχο άνθρωπο & άντρα για σύζυγο που με λατρεύει, έχουμε ένα υπέροχο πλασματάκι να μας αποκαλεί "μπαμπούη" (μπαμπούλη) & "μαμούη" (μανούλα), έχουμε μια υπέροχη σχέση με τα άλλα 2 παιδιά μας, τί άλλο να θελήσουμε;;; Την υγειά μας μόνο να έχουμε, Θεέ μου...

Εύχομαι σε όλους εσάς τους φίλους μου, τα καλύτερα στη ζωή σας να έρθουν από δω & πέρα!
Σας φιλώ γλυκά,
Μαρία

Ετικέτες Το Μωρό μας κι εγώ, FEELINGS

Posted by ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ :: 1:29 π.μ. :: 18 comments

Post / Read Comments

---------------oOo---------------
Δευτέρα, Οκτωβρίου 15, 2007 50. Παράκληση στην Τροχαία Ρόδου!

Μόλις πριν 10 λεπτά ήμουνα η μοναδική αυτόπτης μάρτυρας ενός τροχαίου ατυχήματος ιδιαίτερα σκληρού...
Βάδιζα στο πεζοδρόμιο με το μωρό στο καρότσι κοιμισμένο οδεύοντας προς το σπίτι μου. Ο δρόμος ιδιαίτερα στενός (είναι δεν είναι 5 μέτρα) αλλά διπλής κατεύθυνσης(!!!) & μάλιστα με αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε όλο το μήκος της μίας πλευράς του! Ξαφνικά ένας κύριος με μηχανάκι delivery χωρίς κράνος, ο οποίος μάλιστα έτρεχε πολύ & πήγαινε μάλλον στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας (αν μπορεί αυτό να οριστεί σε ένα τόσο στενό δρόμο) κοπάνησε πάρα πολύ δυνατά πάνω σε ένα αυτοκίνητο σε απόσταση το πολύ 3 μέτρα από το σημείο που βρισκόμουνα...
Το "μπαμ" απίστευτα εκωφαντικό, εξαρτήματα από το μηχανάκι αλλά & τη γωνία του αυτοκινήτου τινάχτηκαν στον αέρα (δίπλα μου, θα μπορούσα να είχα χτυπηθεί από κάποιο εγώ η ίδια ή το μωρό) & μετά η απόλυτη σιγή. Τα έπαιξα! Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πώς μπορεί να αρχίσεις να τρέμεις ο ίδιος από κάτι που δε συμβαίνει σε σένα! Ήθελα να τρέξω να δω αν ο άνθρωπος είναι καλά να τον βοηθήσω & φοβόμουνα τί θα αντίκρυζα κάτω από το μηχανάκι... Πριν ακόμη πλησιάσω κάλεσα από το κινητό μου το 100 για να καλέσουν ασθενοφόρο & τροχαία. Μετά έτρεξα προς τον άνθρωπο, ο οποίος ευτυχώς είχε αρχίσει να κουνιέται. Τον βοήθησα να βγει κάτω από το μηχανάκι. Τα πόδια του σακατεμένα (ειδικά το ένα) αλλά ευτυχώς χωρίς εμφανή τουλάχιστον τραύματα στο κεφάλι. Η κυρία που οδηγούσε το αυτοκίνητο μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση: βγήκε από το όχημά της κι αντί να βοηθήσει να ξεμπλοκάρουμε τον άνθρωπο από τη ρόδα του δικύκλου αυτή σταύρωσε τα χέρια της με άγριο ύφος κάτω από το στήθος της & κοίταζε το αμάξι της (ένα παλιό seat)... Την ίδια στάση ακολούθησε & μέχρις ότου ήρθε το ασθενοφόρο! Τί να πω; Δεν ξέρω αν ήταν από την ταραχή της, την αμηχανία της ή τη στεναχώρια της για την άδικη ζημιά στο αυτοκίνητό της, όμως σίγουρα στα μάτια τα δικά μου η συμπεριφορά της φάνηκε απαράδεκτη & τουλάχιστον σαν αναίσθητη μπορώ να τη χαρακτηρίσω...
Ευτυχώς το ασθενοφόρο ήρθε πραγματικά αμέσως (ο τραυματίας γύρω στα 40 δεν μπορούσε να σταθεί καν στα πόδια του, έκλαιγε & επαναλάμβανε διαρκώς "όχι πάλι"...) τον πήραν & ακολούθως (το ίδιο γρήγορα) ήρθε & η τροχαία για τα υπόλοιπα!
Πήρα το καρότσι με το παιδί μου (το οποίο σαν από θαύμα δεν ξύπνησε από τη φασαρία αφού είχε πλέον μαζευτεί όλη η γειτονιά) & έφυγα...
Αναρωτιέμαι τώρα πόσα ακόμη τέτοια ατυχήματα (ή & δυστυχήματα) πρέπει να γίνουν πριν μονοδρομηθεί επιτέλους αυτή η οδός! Γιατί δεν υπερβάλω καθόλου αν πω πως στο ίδιο σημείο γίνονται σχεδόν καθημερινά τροχαία! Τη μια αυτοκίνητα κουτουλάνε μεταξύ τους (ο δρόμος έχει μια περίεργη κλίση & στο σημείο που έγινε το σημερινό ατύχημα είναι & δεξιόστροφος, έτσι δεν υπάρχει καθόλου ορατότητα), την άλλη μηχανάκια με αυτοκίνητα... Ωστόσο κανείς υπεύθυνος δε νοιάζεται!
Παρακαλώ όποιον φίλο μπορεί να με διαβάζει κι έχει στοιχειώδης γνώσεις σε νομικά θέματα να με συμβουλεύσει τί ακριβώς πρέπει να κάνω για να στείλω στην αρμόδια αρχή (την Τροχαία Ρόδου εν προκειμένω) μία επιστολή-παράκληση να μονοδρομήσουν αυτή τη στοιχειωμένη πια οδό (τη Βασιλέως Ηρακλείου στο ύψος του Σχολείου)!
Εύχομαι στον σημερινό απρόσεκτο αλλά & άτυχο οδηγό που τώρα θα είναι τραυματίας στο Νοσοκομείο Ρόδου τα "περαστικά" μου, αλλά & να του γίνει το σημερινό του τουλάχιστον (μια που αν κρίνω από τη φράση του, έχει περάσει αρκετά τέτοια!)πάθημα μάθημα, ώστε ούτε πλέον να τρέχει σαν παλαβός σε τέτοια στενά δρομάκια ειδικά, ούτε χωρίς κράνος να κυκλοφορεί για κανένα λόγο!
Για τα υπόλοιπα τί να πω; Σίγουρα, αν δε μας γίνει σε εμάς όλους καταρχήν συνείδηση, πως πρέπει να προσέχουμε & πως τα μέτρα του κώδικα οδικής κυκλοφορίας θεσπίζονται για το δικό μας καλό, η τροχαία από μόνη της δεν μπορεί να κάνει & πολλά! Μπορεί όμως να μονοδρομήσει τέτοιους δρόμους "σκοτώστρες"...!
Να είστε όλοι καλά & να προσέχετε κατά την οδήγηση!

Ετικέτες ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ, SOS

Posted by ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ :: 3:57 μ.μ. :: 14 comments

Post / Read Comments

---------------oOo---------------
Τετάρτη, Οκτωβρίου 03, 2007 49. Περί ...δαιμονίου πάθους!

Kαι τώρα που οι αγαπητοί “Οτετζήδες” αποφάσισαν επιτέλους να μας επιτρέψουν -μετά από μια εβδομάδα σχεδόν- την πρόσβαση στο Internet, έρχομαι να σας θέσω ένα καυτό ερώτημα:
Τί γνώμη έχετε για «το πάθος», τη μοιραία, ανεξήγητη, ίσως αταίριαστη, απρόσμενη αλλά & τόσο έντονη έλξη (για κάποιον/α); Και ίσως μάλιστα για κάποιον που καλά-καλά δε γνωρίζετε;! Θα τη ζούσατε, θα το επιτρέπατε στον εαυτό σας (εάν βέβαια είχατε τη δύναμη να τον χειραγωγήσετε!), θα τολμούσατε να κάνετε το «λάθος»; Γιατί όταν μιλάμε για πάθος πρόκειται σίγουρα για λάθος, έτσι δεν είναι; Θα το κάνατε για να το μετανιώνετε μετά μια ζωή ή δεν θα το κάνατε για να το μετανιώνετε πάλι μια ζωή; Λοιπόν; Θα το φοβόσαστε ή μήπως το έχετε ήδη ζήσει; Κι αν ναι, τί …γεύση σας άφησε; Θα το ξανακάνατε (αν & τέτοια αισθήματα νομίζω έχουμε μόνο μια φορά στη ζωή μας); Τί χρώμα θα του δίνατε; Κόκκινο με μαύρο ίσως;

Έχω την εντύπωση πως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τον έρωτα, (ακόμη & απ΄τον κεραυνοβόλο) όμως μπορεί & να κάνω λάθος! Το σίγουρο είναι πως αποτελεί κι αυτό κινητήριο δύναμη, σε κάνει δλδ να θέλεις με όλο σου το «είναι» να κάνεις πράγματα τρελλά, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες ίσως ούτε θα τα σκεφτόσουνα… Kαι βέβαια να τα σκέφτεσαι συνεχώς, να μην μπορείς να ξεκολλήσεις!

Για πείτε μου λοιπόν εσείς οι φίλοι μου, τις απόψεις σας γι΄αυτό το δύσκολο θέμα! Περιμένω!

Ετικέτες ΜΕ ΝΟΗΜΑ

Posted by ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ :: 3:04 π.μ. :: 17 comments

Post / Read Comments

---------------oOo---------------