<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d6390298327134530354\x26blogName\x3dRomeo+%26+Juliet\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://romeo-juliett.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://romeo-juliett.blogspot.com/\x26vt\x3d3501816613241038834', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>
Romeo & Juliet
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007 25. Ένας πιστός φίλος είναι ελιξήριο ζωής!!!



Είναι κάτι στιγμές τόσο μαύρες, τέτοιας απόγνωσης & τόσου έντονου & αβάσταχτου πόνου που κανείς δεν μπορεί να σου σταθεί... Δεν υπάρχει τότε τίποτε που να μπορεί να σε ελαφρύνει, όταν ειπωθεί ή όταν γίνει! Στέκεσαι μόνος/η πάνω σε μια γη που κουνιέται σα να γίνεται σεισμός 9 ρίχτερ προσπαθώντας από κάπου να βρεις να πιαστείς. Αλλά όλα κυλάνε κι εσύ μοιάζεις με πετραδάκι, με πούπουλο που παραπέει...
Και τότε, εκεί στην ερημιά σου & στη μαυρίλα της απόγνωσης, νιώθεις ένα χέρι να σου απλώνεται να σε στηρίξει! Ένα χέρι γεμάτο τρυφερότητα, αλλά στιβαρό ταυτόχρονα! Ακούς μια φωνή να σου μιλά γλυκά, να σε παρηγορεί, να σου λέει πράγματα τόσο απρόβλεπτα που σε κάνουν ξαφνικά να ...ξεκαρδίζεσαι. Και αυτό ήταν! Νιώθεις ξαφνικά πολύ καλύτερα, νιώθεις σα να πέρασε μια μικρή λυτρωτική αιωνιότητα από πριν λίγο που τόσο πονούσες... Γιατί ήρθε η/ο φίλος/η σου & σε τράβηξε πάνω θαρρείς, στη γη ξανά, σε έσωσε από την κατρακύλα της απόγνωσης, σου χάρισε ένα γέλιο καρδιάς, δυό λόγια ζεστά, ή έστω έναν ώμο να κλάψεις... Γιατί που να πάρει είσαι άνθρωπος τελικά (όσο κι αν παλεύεις να αποδείξεις το αντίθετο) & ναι, οι άνθρωποι κλαίνε...!

Και τώρα που όλα τέλειωσαν, που έκλαψα, που πόνεσα, που ήρθε η φίλη μου & με επανέφερε στο σήμερα (τώρα το μαύρο χθες πέρασε), τώρα που βλέπω πως όντως, η ζωή συνεχίζεται (& καλά κάνει!) θέλω να πω σε όλους τους ιερούς για μένα φίλους μου, το πιό μεγάλο Ευχαριστώ...



Debbουλίτσα, για σένα που ήσουν η ...φωνή & το χέρι!

Ένας πιστός φίλος είναι ελιξήριο ζωής,
Ekkλησιαστής
Mη βαδίζεις μπροστά μου, ίσως να μην ακολουθήσω. Μη στέκεσαι πίσω μου, ίσως να μην οδηγήσω. Να βαδίζεις δίπλα μου κι απλώς να είσαι φίλος/η μου,
Αlbert Camus (1913-1960)

Ετικέτες


Posted by ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ :: 12:49 π.μ. :: 22 comments

Post / Read Comments

---------------oOo---------------