Romeo & Juliet

Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006 9. Υπάρχουν Άνθρωποι;

Η ιστορία που θα σας πω έχει χαρακτεί στο νου & στην καρδιά μου με χρώματα σκούρα, ανεξίτηλα... Ταξίδεψα πριν χρόνια για δουλειές (στήναμε ένα ασύρματο δίκτυο σε αντικριστά νησιά) σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου. Γνώρισα λοιπόν εκεί μία πολύ εύπορη οικογένεια, που όμως, αποτελείται μόνο από ...αδέρφια! Είναι όλοι τους ηλικιωμέοι, αδερφοί & αδερφές, ανύπαντροι. Ένας μόνο έχει «παραστρατήσει» κατά τα λεγόμενα των υπολοίπων, παντρεύτηκε & απέκτησε παιδάκια, κι αυτόν τον θεωρούν «μαύρο πρόβατο». Ζούνε όλοι τους πλουσιοπάροχα, ντύνονται με πανάκριβα ρούχα, ταξιδεύουν συχνότατα στο εξωτερικό «για λόγους δουλειάς & υγείας κάποιες φορές», τα σπίτια-αρχοντικά τους, όπως & τα μαγαζιά τους, που όλο & πληθαίνουν, τα έχουν εξοπλίσει με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Είναι δε, κατά τα φαινόμενα & άνθρωποι «του Θεού»: πηγαίνουν ανελιπώς στους ναούς, έχουν μάλιστα φτιάξει & ένα μικρό εκκλησάκι ψηλά σε μια βουνοκορφή του νησιού!
Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν, που θέλουν να φαίνονται καλόκαρδοι , ευσπλαχνικοί & ιδιαίτερα ελεήμονες, διατηρούν μια πολύ επικερδή αλυσίδα καταστημάτων, η οποία ανθεί & εξαπλώνεται σε όλο & περισσότερα νησιά! Απασχολούν δε στην επιχείρησή τους αυτή, & άτομα νεαρής ηλικίας (ανύπαντρα κι αυτά φυσικά), αλλά με σοβαρά προβλήματα νοητικής στέρησης... Ένα νεαρό, τον Π. ο οποίος μάλιστα είναι «φτυστός» στην εμφάνιση με τον ένα εκ των αδερφών-ιδιοκτητών της επιχείρησης & μια κοπέλα, η οποία αν ήξερε η καημένη να φροντίζει τον εαυτό της & να καλλωπίζεται, θα ήταν πανέμορφη! Τον Π. που είναι καλόκαρδο & γεροδεμένο παλικάρι, τον έχουν εκπαιδεύσει & διεκπεραιώνει αγόγγυστα όλες τις σκληρές, άχαρες & βαριές εργασίες που πρέπει να γίνουν καθημερινά στο μαγαζί, ενώ την κοπέλα την έχουν για να τους εξ-υπηρετεί κυρίως, στις δουλειές του σπιτιού. Τους πλένει, σιδερώνει, σκουπίζει & καθαρίζει τα σπίτια & τις αυλές τους, τη στέλνουν για τα απαραίτητα ψώνια της ημέρας, είναι ουσιαστικά η «παραδουλεύτρα» της οικογενείας. Φυσικά για το νόμο, νομίζω πως κανείς εκ των δύο αυτών ψυχών δε θα φαίνεται σαν υπάλληλός τους. Τους συμπεριφέρονται δε ιδιαιτέρως ειρωνικά, τους σαρκάζουν ολημερίς, γελάνε & σπάνε πολλή πλάκα μαζί τους, ενώ αυτά τα άμοιρα, γιατί ουσιαστικά για παιδιά πρόκειται αφού το μυαλουδάκι τους είναι μυαλό μωρού παιδιού, όχι μόνο δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τους εμπαιγμούς τους, αλλά τους σέβονται & τους αγαπούν κιόλας...
Κάποια στιγμή που καθήσαμε με το συνεργάτη μου σε διπλανό προς την παραπάνω επιχείρηση καφενεδάκι, μαζεύτηκαν γύρω μας οι ντόπιοι ως περίεργοι γείτονες (το σύνηθες στις μικρές κοινωνίες) για να μάθουν τί ακριβώς κάναμε εκεί. Πάνω λοιπόν στη συζήτηση κι ενώ μας είχε πλησιάσει με την ίδια περιέργεια & η σύζυγος του καφετζή, αναφέραμε τα 2 αυτά παιδιά που τα «λυπόντουσαν» οι πελάτες μας (έτσι ακριβώς μας είχαν πει οι ίδιοι!) & τους κάνουν την «τιμή» κάθε Κυριακή να τους δίνουν ένα πιάτο φαγητό στο αρχοντικό τους (αυτός είναι άλλωστε & ο μισθός τους!!!). Τότε εκείνη, η σύζυγος του ιδιοκτήτη του καφενείου, έξαλλη & αηδιασμένη, μας ξεστόμισε το γνωστό σε όλους εκεί, αλλά ολοκληρωτικά αναπάντεχο για μας: ο Π. είναι γιος ενός από τους αδερφούς-πελάτες μας, που τον είχε κάνει κάποτε με την επίσης γυναίκα με νοητική στέρηση-μητέρα του & φυσικά δεν την παντρεύτηκε ποτέ! Η δε κοπέλα-υπηρέτρια είναι η νυν ερωμένη του ιδίου, που της υπόσχεται εδώ & χρόνια, πως κάποια στιγμή, όταν θα το επιτρέπουν τα οικονομικά του(!!!), θα την παντρευτεί! .....................................................

Κεραυνός να είχε πέσει πάνω μου, δε θα ένιωθα έτσι... Δεν έχω ακόμη & σήμερα λόγια να περιγράψω τα αισθήματά μου για τους «ανθρώπους» αυτούς: φρίκη, αηδία, αποτροπαιασμός, οργή, ... Και όλη αυτή την κτηνωδία, τη γνωρίζει φυσικά όλη η μικρή κοινωνία του νησιού, όλοι εκεί ξέρουν & απλώς σιωπούν....
Την επομένη, έχοντας τελειώσει τη δουλειά μου, έφυγα από το πανέμορφο & γραφικό κατά τα άλλα νησάκι & δε θέλω ποτέ πια να ξαναπάω εκεί! Φοβάμαι μη ξαναδώ τα ίδια γλυκύτατα πρόσωπα των παιδικών αυτών ψυχών, που με κοίταζαν ικετευτικά σαν κάτι να ζητάνε από μένα. Μήπως μπορούσα εγώ να τους χαρίσω τη λύτρωσή τους...
Ξέρω πως εγώ, δεν μπορώ να κάνω τίποτα για τους δύο αυτούς αγγέλους αφού δε θα είμαι σε θέση να αποδείξω τίποτε, όμως δε θα πάψω ποτέ να νιώθω τύψεις για την ανικανότητά μου αυτή! Και θα αναρωτιέμαι πάντοτε: οι ντόπιοι, που ξέρουν το ανοσιούργημα αυτό που διαπράτεται εις βάρος τέτοιων ανήμπορων ατόμων για τόσα πολλά χρόνια, που το ζουν καθημερινά, πως μπορούν να κοιμούνται τα βράδυα ;;;;;
Υπάρχουν τελικά σήμερα, Άνθρωποι;

Ετικέτες FEELINGS

Posted by ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ :: 12:13 μ.μ. :: 36 comments

Post / Read Comments

---------------oOo---------------